از میل شدید به غذا خوردن تا خردمندی؛ چگونه بدن خود را بهتر بشناسیم؟ - وبلاگ ماکارون

به گزارش وبلاگ ماکارون، انسان ها به طور طبیعی به غذا نیاز دارند تا زنده بمانند. این چیزی نیست که بتوان انکارش کرد یا ادعا کرد می توان بدون غذا هم زنده ماند. بنابراین طبیعی است که گاهی اوقات میل شدیدی به غذا خوردن پیدا کنیم چون در واقع بدن ما نمی تواند مدت زمان زیادی بدون غذا دوام بیاورد. اگرچه شاید عده ای با این جمله مخالفت کنند، اما بعید است تا به امروز در طول زندگی خود، میل شدیدی برای غذا خوردن یا هوس غذایی نداشته باشید. اما آیا این موضوع چیز بدی است؟ آیا باید کنترل شود؟ در این مطلب همراه ما باشید تا ببینیم میل شدید غذا خوردن از چه چیزی نشئت می گیرد، چرا چیز بدی نیست و چگونه می توان با آن کنار آمد.

فهرست محتوا

چرا میل شدید به غذا خوردن دشمن شما نیست؟

حقیقتی که در میل شدید به غذا خوردن پنهان است

7 تکنیک برای اینکه از میل شدید به غذا خوردن نکات مثبتی بیاموزیم

چگونه از غذایی که می خوریم لذت ببریم؟

میل شدید غذا خوردن؛ خلاصه

غذا خوردن دلایل زیادی دارد اما مهم ترین آن بقا است. وقتی از بقا اطمینان پیدا کنیم، اندکی از عطش ما برای غذا خوردن کاسته می شود، اما گاهی اوقات میل شدید به خوردن یک غذای خاص باعث می شود وقتی بدن با کمبود آن روبرو می شود، برای به دست آوردن آن، فرد را کلافه می کند. مثلا میل شدید به خوردن شکلات، شیرینی، غذاهای ترش، غذاهای خانگی و هر چیز دیگری مثل این ها.

گاهی اوقات این ولع شدید به خاطر ارزش غذایی این مواد است اما معمولا کسی که برای غذا خوردن به ارزش غذایی توجه می کند، خیلی ولع ندارد؛ برخی دیگر به یک نوع ماده خاص درون آن مواد غذایی اعتیاد پیدا می کنند، مثل کافئین در نوشابه؛ عده دیگری هم وجود دارند که تعدادشان از دو دسته بالا بسیار بیشتر است، کسانی که به خاطر دلایل احساسی، میل شدید به غذا خوردن یا هوس غذایی دارند.

دلایل مختلفی می تواند باعث شود افراد هوس غذایی داشته باشند. از استرس گرفته تا کم خوابی، ناراحتی، شادی زیاد و…، بالاخره این حسی است که می تواند خود را در شرایطی که بدن دچار یک شوک می شود نشان دهد و چیزی هم نیست که بتوان جلوی آن را گرفت. حتی گاهی اوقات در پیش گرفتن یک سری رژیم غذایی خاص هم می تواند باعث این اتفاق شود. مثلا وقتی شما روزه می گیرید یا یک رژیم غذایی سنگین مثل روزه داری متناوب را تجربه می کنید، گاهی اوقات میل شدیدی به خوردن یک سری غذاهای خاص پیدا می کنید.

برخی از افراد تصور می کنند با این حس ها، آن ها برده غذا هستند و در نتیجه از غذا خوردن متنفر می شوند و سعی می کنند کمتر به سراغ آن بروند. آن ها اشتیاق خود به غذا خوردن را سرکوب کرده و به نوعی با غذا قهر می کنند چون به باور آن ها، این میل شدید یک خواسته شیطانی است و آن ها را از اصل دور می کند. برخی دیگر اما آنقدرها هم سخت گیر نیستند و فقط می خواهند جلوی این اتفاق گرفته شود. چون وقتی شما ولع غذایی پیدا می کنید، بدنتان در صورت نرسیدن به آن غذا اذیت می شود و ممکن است فکرتان به هم بریزد. حال تصور کنید این اتفاق ممکن است منشئی مثل استرس، بی خوابی، عصبانیت و… داشته باشد و نرسیدن به غذای مورد نظر هم به آن اضافه می شود که قاعدتا نتیجه جالبی در پی ندارد. برای برخی دیگر هم اصلا این موضوع مشکل محسوب نمی شود چون آن را کاملا عادی در نظر می گیرند.

آنچه که قصد داریم در ادامه به آن بپردازیم، روش هایی است که به شما یاد می دهد با ولع غذایی کنار آمده و آن را تحت اختیار خود در بیاورید. همچنین به شما خواهیم گفت چگونه با غذای خود دوست باشید و آن را به چشم یک اتفاق خوب و ضروری در زندگی خود ببینید.

چرا میل شدید به غذا خوردن دشمن شما نیست؟

اگر فرهنگ رژیم غذایی را در زندگی خود بپذیریم و قبول کنیم که چیز بدی نیست، بنابراین می توان ولغ غذایی را کنترل کرد. به عبارتی دیگر، این باوری است که خیلی از افراد دارند و فکر می کنند اگر ما روزه بگیریم یا رژیم غذایی سختی داشته باشیم، می توانیم به مرور زمان در برابر اشتیاق شدیدمان به خوردن غذا هم مقاومت کنیم. نمی گوییم این حرف نادرست است یا ریشه علمی و دینی ندارد؛ آن را تأیید هم نمی کنیم. برای برخی از افراد ممکن است پاسخ دهد و برای برخی از افراد شرایط را بدتر کند. اما اگر یک راه دیگر وجود داشته باشد چطور؟

معمولا برای برطرف کردن یک مشکل نمی توان خیلی به خود سخت گرفت. مخصوصا اگر آن مشکل ریشه در یک امر طبیعی و غریضی مثل غذا خوردن داشته باشد. باید دید اصلا چه چیزی از همان ابتدا باعث و بانی آن بوده که بتوان به شکل درستی با آن رفتار کرد. ولع شدید برای خوردن غذا دلایل متعددی ممکن است داشته باشد اما مهم ترین دلایل که معمولا قابل رویت نیستند اما می توان اثرات آن را دید، استرس زیاد یا احساسات شدید درونی است به گونه ای که حتی گاهی اوقات هنگام سیری هم میل زیادی به خوردن یک سری غذاهای خاص یا هرگونه غذایی خواهید داشت.

به جای اینکه برای مقابله با این موضوع از رژیم های غذایی سنگین استفاده کنید، کافی است اندکی به این قضیه فکر کنید و در واقع یک فرد خردمند باشید؛ اشتیاق خود را بپذیرید و از داشتن آن لذت ببرید. اگر آن را به رسمیت بشناسید، کنترل کردنش هم اصلا کار سختی نخواهد بود. طبق یک بررسی که در سال 2021 صورت گرفت، غذا خوردن شهودی به عنوان یک استراتژی سلامت روان سازگار در نظر گرفته می شود؛ به عبارتی دیگر، غذا خوردن شهودی، نوعی سبک غذایی است که نگرش سالم را نسبت به غذا و تصویر بدنی ترویج می دهد. در این شیوه غذایی فرد فقط هنگام گرسنگی غذا می خورد و زمانی که حس می کند سیر است، دست از خوردن بر می دارد. برای اینکه فرد بتواند چنین قابلیتی پیدا کند باید نحوه اعتماد به بدن خود را بیاموزد و بین گرسنگی فیزیکی و احساسی تمایز قائل شود. این کار فوائد زیادی دارد از جمله:

• تصویر بدنی مثبت
• خوباوری و عزت نفس
• سلامت کلی بدن

در سال 2020، 1491 نفر شامل افراد بالغ و نوجوان، به مدت 8 سال پیاپی، با سبک غذا خوردن شهودی مورد بررسی قرار گرفتند تا مشخص شود آیا چنین عادتی می تواند در افزایش درک آن ها نسبت به نیاز بدنشان موثر باشد یا خیر. نتیجه ای که از این مطالعه به دست آمد نشان داد بسکمک از افراد حاضر در آزمایش توانستند به یک سری از اختلالات غذایی خود غلبه کرده و آن ها را بهبود ببخشند. از جمله این بهبودی ها می توان به موارد زیر اشاره کرد:

• علائم افسردگی شدید
• عزت نفس پایین
• نارضایتی زیاد از بدن
• رفتارهای کنترل وزن ناسالم مانند روزه گرفتن شدید و حذف وعده های غذایی
• رفتارهای شدید کنترل وزن مانند مصرف قرص های لاغری یا استفراغ
• پرخوری

طبق گفته های جینین راث، نویسنده، سخنران و مسئول کارگاه غذاخوری وسواسی (پرخوری) معتقد است اگر یک فرد بتواند سبک زندگی شهودی را در رابطه با غذا خوردن در پیش بگیرد، می تواند از چنگال تمایل شدید به خوردن غذا رهایی پیدا کند. این نویسنده در یکی از کتاب های خود با نام زنان، غذا و خدا: راه باورنکردنی برای رسیدن به همه چیز، در رابطه با مسیری که خودش برای برطرف کردن اختلال غذایی اش طی کرد به گفت وگو پرداخت و گفت که چگونه توانست کارگاه غذاخوری وسواسی را راه اندازی و به افرادی که از مشکل مشابه رنج می بردند کمک کند.

فلسفه راث این است که در پیش گرفتن رژیم غذایی خیلی به کاهش وزن کمک نمی کند و در واقع اصلا ربطی به غذا ندارد. بلکه از احساس کمبود درونی نشئت می گیرد.

راث می گوید اگر ما اشتیاق خود به غذا خوردن را به عنوان یک پدیده طبیعی در آغوش گرفته و بپذیریم، بدانیم این اشتیاق ایمن است و قابل اعتماد، می توانیم صدای درونی خود را بشنویم؛ صدایی که به ما می گوید دقیقا از ما چه می خواهد. اما ما با پیام های کلیشه ای درباره غذا خوردن نظیر وزن من زیاد شده و باید کمی لاغر شوم، باید سالم غذا بخورم، باید کمتر غذا بخورم و… اجازه نمی دهیم صدای بدن مان به گوشمان برسد.

در نتیجه این موضوع، نه تنها از بدن مان هیچ اطلاعی کسب نمی کنیم، بلکه اصلا نمی توانیم مشکل خود را ریشه یابی کنیم. ما اصلا لاغر نیستیم و بدن مان هم تمایل و آمادگی لاغری را ندارد اما به محض اینکه مورد یک حجمه یا فشار قرار می گیریم و میل شدیدی به خوردن پیدا می کنیم، فکر می کنیم ممکن است بیمار شویم یا وزن اضافه کنیم؛ در نتیجه بدون اینکه اصلا به مشکل اصلی فکر کنیم، رژیم می گیریم و بدن را به ورطه نابودی می کشانیم.

منظور راث از طغیان این است که وقتی ما برخلاف میل طبیعی و ذاتی بدن خود دست به کاری می زنیم، بدن مان از پذیرش آن امتناع می کند و در نتیجه آن ممکن است با مسائل زیادی روبرو شویم. یکی از افرادی که باوری مشابه راث دارد، اسلوئین الیزابت، یک مربی تناسب اندام است. او نخستین بار اختلال غذایی خود را قبل از اینکه بتواند به دیگران در این رابطه مشاوره دهد تجربه کرد.

برای الیزابت، اشتیاق شدید به خوردن غذا، روی نیاز او به کنترل کردن بدنش سایه انداخته بود. او می گوید پس از مدتی متوجه شد که اصلا این مشکل او ربطی به غذا خوردن ندارد؛ الیزابت نیاز داشت بتواند خود را کنترل کند و از حال و هوای تمایل به بی نظیر بودن بیرون بیاید. الیزابت می گوید هوس غذایی یا میل شدید به غذا خوردن در واقع راهی بود که او از آن برای بروز ترسش استفاده می کرد و اختکمک هم در این زمینه نداشت. اگرچه الیزابت از سبک زندگی غذا خوردن شهودی و فوائد آن آگاه بود اما احساس کرد هنوز یک مورد دیگر برای بررسی وجود دارد.

حقیقتی که در میل شدید به غذا خوردن پنهان است

اگر هوس غذایی یا اشتیاق زیاد به غذا خوردن روی یک احساس درونی سایه انداخته، پس در واقع سرکوب کردن یا کنترل کردن آن با استفاده از روش های سخت مثل رژیم غذایی نمی تواند یک راهکار دائمی و مناسب باشد.

طبق مطالعه ای که در سال 2020 صورت گرفت، مشخص شد محرومیت از غذا فقط باعث اشتیاق به خوردن غذاهایی می شود که از خوردن آن ها در یک سری شرایط خاص مثلا یک سری غذاهای به خصوص اجتناب می شود. این مطالعه نشان داد که اشتیاق زیاد به غذا خوردن در واقع یک پاسخ شرطی است که ما آن ها را با توجه به نشانه هایی که آموخته ایم بروز می دهیم، نه اینکه لزوما به انر ژی غذایی آن ها نیازی داشته باشیم یا وقتی بدن مان احساس نیاز واقعی کرد آن ها را مصرف کنیم. وقتی چیز نادرستی به خاطر آموختن نشانه های نادرست در ما رشد پیدا می کند، با یاد نگرفتن آن نشانه ها یا فراموش کردن شان می تواند از بین برود.

اگرچه سخت است بخواهیم بگوییم این نشانه ها دقیقا چه هستند و از کجا می آیند، اما به نظر می رسد غالبا ریشه احساسی داشته باشند. طبق گفته الیزابت، ظاهرا این مشکل ریشه در فکر ناخودآگاه ما دارد و از ترس می آید: ترس از دوست داشته نشدن، ترس از بی ارزش بودن، ترس از عالی نبودن و ترس از تحت کنترل بودن. راث هم نظر مشاب، هی دارد.

راث برای اینکه اشتیاق زیاد به غذا خوردن یا همان هوس غذایی را ریشه یابی کند، از دانش آموزانش خواست تا در رابطه با نیازها و اشتیاق بدنشان کنجکاو شده و با دقت به آن گوش دهند. یعنی در واقع به این درک برسند که ادعای غذا می تواند همه چیز را حل نماید دروغی بیش نیست.

راث به جای اعمال تغییرات عجیب و غریب و بی فایده مانند تعویض یک کلوچه با یک کیک برنج، دانش آموزانش را تشویق می کرد تا با دلیل در پی غذا بروند و واقعا غذا را به عنوان منبع آرامش خود در آن لحظه ببینند؛ نه یک کار عبث و بی فایده که دائما باید آن را انجام دهند تا بتوانند ترس و احساسات درونی خود را سرکوب کنند یا از فرط پرخوری به گوشه ای افتاده و نای نفس کشیدن هم نداشته باشند.

یک مثال برای این موضوع می زنیم تا درکش راحت تر باشد. شما وقتی امتحان داشته باشید و به خاطر آن استرس بگیرید، شاید پرخوری کنید. اما آیا تا قبل از امتحان استرس شما برطرف می شود؟ قطعا خیر. مگر می شود شما به خاطر ناآگاهی از نتیجه یک آزمون استرس بگیرید و بعد با پرخوری آن استرس را برطرف کنید؟ شما تنها کاری که می توانید انجام دهید این است که با پرخوری، استرس خود را سرکوب کنید، ترس خود را برای لحظه ای هم که شده فراموش کنید وگرنه چرا بدنی که در شرایط عادی به غذا نیاز ندارد باید در آن زمان غذا بخورد؟

پس می توان دریافت که در شرایطی مثل این، غذا خوردن یک منبع آرامش بخش نیست بلکه یک پوششی است که با آن می خواهیم ترس و استرس خود را برای لحظه ای فراموش کنیم و این کار از نگاه راث درست نیست. اگر ما با استرس خود روبرو شده و با روش درست آن را حل کنیم، دفعات بعد نه تنها به خاطر چنین موضوعات پیش پا افتاده ای استرس نمی گیریم بلکه دیگر نیازی هم نیست بدنمان را با مصرف غذاهای گوناگون تحت فشار قرار دهیم.

وقتی به این درک برسید، دیگر متوجه می شوید که غذا نمی تواند همیشه و همه جا مسائل شما را برطرف کند و آن جاست که آرام می گیرید.

7 تکنیک برای اینکه از میل شدید به غذا خوردن نکات مثبتی بیاموزیم

تا اینجا آموخته ایم که اشتیاق به غذا یا هوس غذایی اگرچه یک اتفاق خوشایندی نیست، اما یک چیز شیطانی هم نباید در نظر گرفته شود چرا که می توان از آن چیزهای زیادی آموخت و به شناخت کافی از بدن دست پیدا کرد. حالا می دانیم این اتفاق یک واکنش شرطی و در واقع غیر ارادی است که بدنمان برای پنهان کردن احساسات درونی از خود بروز می دهد. اما پرسشی که به وجود می آید این است؛ حالا چه؟ با این دانسته ها می توان به چه چیزی دست پیدا کرد؟ تکنیک های زیر به شما کمک می کنند به یک شناخت کافی از بدن خود برسید تا هیچوقت نخواهید با غذا خوردن، احساسات خود را سرکوب یا آن ها را پنهان کنید.

1. به هوس غذایی خود گوش دهید

قطعا اشتیاق بیش از حد شما برای خورد غذا همیشگی نیست و هرزگاهی به خاطر یک سری اتفاقات پیش می آید. به جای اینکه این احساست را سرکوب کنید، نادیده بگیرید یا به سرعت به آن ها پاسخ دهید، به آن گوش دهید. ببینید اصلا بدن از شما چه می خواهد و برای چه می خواهد؛ شما که تا چند دقیقه پیش احساس گرسنگی نداشته اید چگونه اکنون فقط با خوردن غذا آرام می گیرید؟ الیزابت می گوید نشانه های شما از جمله همین اشتیاق مفرط برای غذا خوردن به شما اطلاعات خوبی از نیاز بدنتان می دهد. کافی است این دو کار را انجام دهید:

به هوس غذایی خود گوش دهید، ببینید بدن چه نیازی در آن لحظه دارد، اگر به پاسخ درستی دست پیدا نکردید و همچنان دلتان می خواهد چیزی بخورید، از غذایی که دارید لذت ببرید و بدانید مشکل خاصی برایتان به وجود نخواهد آمد. در واقع شما در ابتدا باید متوجه شوید چه احساس، خاطره یا تصویری باعث شده که شما بخواهید به غذا خوردن روی بیاورید. قرار نیست اشتیاق خود را کنجکاو کنید، فقط می خواهید بدانید به خاطر چه چیزی چنین حسی به وجود آمده است. فقط اجازه دهید پاسخ به صورت طبیعی به فکر تان خطور کند چون همیشه همانجاست و زحمت خاصی برای یافتن آن نیاز نیست.

دوم اینکه باید ببینید آیا با انجام کارهای دیگر می توانید نیاز بدن را برطرف کنید یا خیر. مثلا کمی آب بنوشید، چرت بزنید، پیاده روی کنید، با دوستان صمیمی خود تماس گرفته یا با آن ها بیرون بروید، دوش آب گرم بگیرید و مواردی از این دست. یعنی هر کاری جز غذا خوردن را امتحان کنید و ببینید آیا تأثیری در بهبود حس و حالتان ایجاد می شود یا خیر.

اگر مشکل شما، یعنی این اشتیاق مفرط به غذا خوردن از یک سری احساسات درونی نشات بگیرد، قطعا با انجام یکی دو مورد از کارهای بالا حس می کنید که دیگر به خوردن آن غذای خاصی که در فکرتان هست، علاقه شدیدی ندارید. این نشان می دهد که حس غذا خوردن شما از گرسنگی یا نیاز بدن به آن غذای خاص به وجود نیامده بلکه عصبی است و اینکه به آن پاسخی که می خواهد را ندادید بهترین کار را انجام داده اید.

وقتی تمام این کارها را انجام داده اید اما باز هم حس گرسنگی شما را بی امان کرده، ایرادی ندارد اگر هرچه می خواهید بخورید. از غذا خوردن لذت ببرید و بدانید شما هرکاری که باید را برای برطرف کردن مشکل انجام داده اید؛ ظاهرا بدنتان واقعا به غذا نیاز دارد که امان تان را بریده در غیر این صورت احساسات درونی، فشار یا استرس را می توان بدون غذا خوردن هم برطرف کرد.

2. از ظرفیت شکم تان آگاه باشید

راث همیشه به دانش آموزانش یاد می دهد که به شکم خود توجه کنند. اصلی ترین دلیل این موضوع این است که شکم، یکی از اعضای بدن است که بسکمک از دانش آموزان سعی در پنهان کردن یا نادیده گرفتن آن دارند. او می گوید:

اقداماتی که راث معتقد است باید در این مرحله صورت بگیرد عبارت اند از:

• از احساسات درون شکم خود آگاه شوید. از جمله این موارد می توان به بی حسی، خالی بودن، پر بودن، گزگز کردن، گرما یا هر چیز دیگری اشاره کرد.
• همینطور که به احساسات شکم خود توجه می کنید، تنفس خود را بشمارید. این کار کمک می کند فکر پرسه زنی در چیزهای مختلف را فراموش کرده و متمرکز شود. وقتی به عدد 7 رسیدید، دوباره فرایند شمارش تنفس را شروع کنید.
• وقتی متوجه شده اید که حس شکم تان را درک کرده اید، می توانید تصمیم بگیرید که باید غذا بخورید یا کار دیگری انجام دهید. هر تصمیمی که در این مرحله بگیرید، بهترین راه برای برطرف کردن نیاز شما خواهد بود.

3. تصمیم گیری را به بدن خود واگذار کنید

طبق گفته های الیزابت، اینجا دقیقا همان نقطه ای است که بسکمک از افرادی که او با آن ها سر و کار داشته، اشتباه می کرده اند؛ این پرسش که آیا باید غذا بخورند یا خیر. او می گوید این پرسش در بسکمک از مواقع آن ها را گیج کرده و قدرت تصمیم گیری را از آن ها می گرفته است. به عنوان یک راهکار جالب، الیزابت به آن ها پیشنهاد کرد تا تصمیم گیری را به بدن خود واگذار کنند. او می گوید:

الیزابت می گوید این تصمیم برعهده همان بخشی از بدن است که باعث شده چنین اشتهای زیادی برای غذا خوردن داشته باشید. اگر بتوانید این کار را انجام دهید، به اعتقاد الیزابت به مرحله ای می رسیم که دیگر همه چیز تحت کنترل تان خواهد بود، نه اینکه شما تحت کنترل چیزی باشید. اینجاست که آرامش بیشتری خواهید داشت. او برای درک بهتر این مسئله پیشنهاد داده تا افراد تمام فرآیند را مثل اداره کردن یک شرکت ببینند. او می گوید:

4. نشانه هایتان را بشناسید و یاد بگیرید

تمرینات بالا برای شناختن نیاز بدن و درک احساست شکم می توانند به شما کمک کنند از غل و زنجیر فکر خود رهایی یافته و به بدنتان وارد شوید. هرچه بیشتر تمرین کنید، بیشتر می توانید نشانه های بدن خود را شناخته یا آن ها را یاد بگیرید.

الیزابت می گوید فرهنگ رژیم گرفتن ما را درگیر جنبه زیبایی کرده است. ما با این کار در واقع به این توجه می کنیم که سایر افراد اطراف ما چه می گویند، مجله ها چه می گویند، رژیم ها چه می گویند و این در نهایت ما را از پا درآورده و سبک زندگی شهودی را از ما دور می کند. یاد گرفتن نشانه های بدن تان به شما کمک می کند همیشه بتوانید به راحتی با آن در تماس باشید.

وقتی شروع می کنید به توجه کردن به بدنتان، نه به یک چیز بیرونی، می توانید اشتیاقات بدن خود را بهتر بشناسید و در زمان های حساس، راحت تر به آن گوش دهید.

5. میل شدید به غذا خوردن را به فال نیک بگیرید

الیزابت می گوید افرادی که او با آن ها سر و کار داشته در بسکمک از مواقع از هوس غذایی خود می ترسیدند. آن ها گاهی اوقات اعتماد خود به خوردن شهودی را از دست می دادند چون می ترسیدند اگر هرچه می خواهند بخورند، ممکن است کنترل خود را از دست بدهند. در واقع این ترس کسانی است که تمرینات بالا را انجام نداده و در واقع نمی دانند که این اشتهای زیادی از کجا سرچشمه می گیرد. الیزابت پیشنهاد می کند به جای اینکه از این چیزها بترسید، آن ها را به فال نیک گرفته و بپذیرید.

6. بپرسید چه چیز دیگری باعث گرسنگی من شده است؟

یک بخش مهم درباره شناخت نشانه هایتان این است که در رابطه با آن ها کنجکاو شوید. الیزابت می گوید بهترین راه برای کنجکاو شدن این است که از خود بپرسید: چه چیز دیگری باعث گرسنگی من شده است؟

تصور کنید اکنون وقت صبحانه است، اما شما هوس کیک کرده اید. به صورت شهودی می دانید که کیک خوردن هنگام صبحانه برای سلامتی شما خیلی مفید نیست و بهتر است در زمان دیگری این کار را انجام دهید. حالا اگر این اشتیاق گذرا و موقتی باشد، خب برای همه پیش می آید و طبیعی است. اما اگر دارد شما را کلافه می کند، به جای اینکه به آن پاسخ دهید، آن را با سوالات متعدد خود روبرو کنید. بگویید: خب، چرا من باید در این لحظه دلم بخواهد کیک بخورم؟ من واقعا برای چه گرسنه هستم؟ دلایل زیر می تواند به فکرتان بیاید؛

• عشق
• راحتی
• جامعه
• مقبولیت
• استراحت
• تأیید شدن
• شادی
• صمیمیت

هرچه بیشتر بپرسید و به پاسخ های درونی تان گوش دهید و اشتیاق خود را سرکوب نکنید، بیشتر می توانید به پاسخ های درست دست پیدا کنید.

7. غذاهایی که هوس می کنید را در خانه نگه دارید

حالا دیگر بدن خود را می شناسید و می دانید در شرایط سخت معمولا هوس چه چیزهایی را می کند. سعی کنید تا جاییی که امکان دارد این غذاها را درون خانه نگه دارید. این شاید به طور کل در تضاد با تمام چیزهایی باشد که تا به امروز در همین مطلب یاد گرفته ایم اما این به معنای تناقض متن با ادعاهای خودش نیست. در واقع مثل تکنیک روبرو شدن با ترس عمل می کند. الیزابت معتقد است اگر شما غذاهایی که هوس می کنید را درون خانه نگه دارید، می توانید بیشتر با این حقیقت که غذا درمان همه چیز نیست موافقت کنید.

به جای این کار، بهتر است یک تکه از غذای مورد علاقه خود را همیشه در طول هفته در خانه نگه دارید. وقتی به خودتان اجازه بدهید هرچه را که می خوهید بخورید، اشتیاق شما دیگر خطرناک به نظر نخواهد آمد. البته باید توجه داشته باشید که این کار در راستای 6 کار قبلی و با تمرینات زیاد صورت بگیرد، در غیر این صورت چه فایده ای دارد که برای شناسایی نیاز بدن خود کند و کاو کنید وقتی هرچه را که می خواهید، بخورید؟ هدف این است که به بدن خود بگویید حتی در صورت داشتن این غذاها و خوردن اندکی از آن ها هم قرار نیست مسئله ای از شما برطرف شود. بنابراین این اشتیاق به غذا خوردن در واقع سراب گرسنگی است، نه خود آن.

چگونه از غذایی که می خوریم لذت ببریم؟

برای اینکه از غذایی که می خورید لذت ببرید و به فکر لاغری، چاقی و مواردی از این دست نباشید، روش هایی وجود دارد که در ادامه به 7 مورد از آن ها اشاره می کنیم:

• فقط زمانی که گرسنه هستید به سراغ غذا بروید تا بدنتان متوجه شود هر زمان نباید غذا بخورد.
• در محیطی آرام و با حالت نشسته غذایتان را میل کنید. این محل شامل ماشین نمی شود؛ هرچقدر هم که راحت باشد.
• بدون حواس پرتی غذا بخورید. مثلا هنگام غذا خوردن، رادیو، تلویزیون، گوشی، لپ تاپ، روزنامه، کتاب و… کنارتان نباشد. شما با این کار نه کتاب خوان یا کارمند متعهدی هستید و نه از غذای خود لذت برده و انرژی آن را دریافت می کنید. در واقع یک انسان بی هدف و بی برنامه هستید که حتی نمی داند چه کاری را در چه زمانی انجام دهد و چگونه از زندگی اش لذت ببرد.
• چیزی بخورید که بدنتان واقعا از شما می خواهد تا سالم بمانید.
• آنقدر غذا بخورید که احساس سیری کنید؛ نه اینکه بیش از حد توان بخورید یا کمتر از ظرفیت تان.
• در کنار دیگران غذا بخورید؛ با این قصد که بتوانند شما را ببینند.
• با اشتها و لذت غذا بخورید و از این فرایند لذت ببرید تا بدنتان هم انرژی لازم را دریافت کند.

این کارها کمک می کنند شما بتوانید لذت غذا خوردن را به معنای واقعی کلمه درک کنید و هیچ حس خجالتی از غذا خوردن نداشته باشید.

میل شدید غذا خوردن؛ خلاصه

وقتی از رژیم گرفتن دست برداریم و تصمیم بگیریم به بدن خود گوش دهیم، چیزی را به دست می آوریم که وقتی آن را از دست دادیم، اصلا متوجهش نبودیم؛ صدای درونی مان. با گوش دادن به صدای درونی بدن خود، با گوش دادن به اشتیاق زیادمان به غذا خوردن، با احترام گذاشتن به خواسته های بدن و نه با سرکوب کردن یا سخت گرفتن به آن، می توانیم این صدا را به بهترین شکل ممکن پاسخ دهیم.

این مطلب فقط جنبه آموزش و اطلاع رسانی دارد. پیش از استفاده از توصیه های این مطلب حتما با یک پزشک مشورت کنید. برای اطلاعات بیشتر را بخوانید.

منبع: Healthline

سوالات رایج درباره میل شدید به غذا خوردن؟

آیا میل شدید به غذا خوردن بد است؟

نمی توان این موضوع را ذاتا چیز بدی دانست، اما اگر این میل شدید بنا بر دلایل احساسی باشد، نباید به آن با غذا خوردن پاسخ داد و باید روی آرامش فکر و بدن کار کرد. مثل روش های کنترل استرس.

چگونه باید فهمید اشتیاق مان برای غذا خوردن از گرسنگی نیست و از احساسات مان نشات می گیرد؟

باید قبل از غذا خوردن، کارهای دیگری نظیر چرت زدن، دوش گرفتن و... را انجام دهیم و ببینیم آیا مشکل برطرف می شود یا خیر. اگر مشکل برطرف نشد و همچنان دلمان غذا می خواست، می فهمیم از گرسنگی نیست.

با توجه به توضیحات این متن، آیا روزه گرفتن یا رژیم های غذایی بد هستند؟

نمی توان اینطور گفت. در واقع منظور متن این است که اگر رژیم های غذایی صرفا با تفکر لاغری و کاهش وزن صورت بگیرند، یک طرز فکر اشتباه است اما اگر به بدن خود گوش دهیم و بدانیم نیاز آن، کمتر غذا خوردن است، در پیش گرفتن یک رژیم غذایی سالم می تواند به سلامت کلی آن سود برساند.